Beste Johan, vorige week zat ik, zoals gewoonlijk, met een zak friet op schoot en een ongezonde dosis nieuwsgierigheid naar Vandaag Inside te kijken. En daar was jij, met je gebruikelijke mix van humor en scherpte, de Nederlandse televisie weer op zijn kop zettend. Maar deze keer, beste Johan, moet ik je even aanspreken, want er is iets wat me dwarszit.

Terwijl ik mijn frietjes doopte in een tsunami van mayonaise, hoorde ik jouw opmerking over onze Friese vriend, Habtamu Emke de Hoop. „Hij is toch geen Fries, kom op zeg”, zei je, alsof het spreken van de Friese taal een soort exclusieve club is waar alleen de gelukkigen toegang toe hebben.

Maar laten we eens een stapje terug doen, Johan, en het over kaas hebben. Nederland staat bekend om zijn diversiteit en tolerantie, toch? Dus waarom zouden we Habtamu, een trotse Fries met Friese wortels dieper dan de grachten van Amsterdam, dat recht ontzeggen? Laten we niet vergeten dat Fries zijn niet alleen gaat over waar je geboren bent, maar over wie je bent en wat je koestert.

Als een Marokkaanse Nederlander – of, als je het andersom wilt bekijken, een Nederlandse Marokkaan – heb ik helaas racisme meegemaakt in mijn leven. Eerst werd ik gezien als buitenlander, daarna als gastarbeider, vervolgens als allochtoon en nu als nieuwe Nederlander. Het is iets waar ik helaas aan gewend ben geraakt en waarvoor ik immuun ben geworden. Maar wat me nu echt raakt, Johan, is hoe het spreken van Fries tot uitsluiting kan leiden, zelfs in ons diverse Nederland.

Lees verder op de website van ‘METRO‘ om de gehele column te lezen!! Vergeet niet om een reactie achter te laten – jouw input wordt gewaardeerd.

Silently Yours,